ปรึกษาทนายความได้ตลอด 24 ชั่วโมง
คำปรึกษามากกว่า
10,000+
ทนายความตัวจริง
500+
ฉ. จำเลยเปนผู้รับทองรูปพรรณของ ว. โจทไปจำหน่ายว่า ว. เปนผู้ตัองราคาของให้ ฉ. ขายโดยมีข้อตกลงกันให้ ฉ. ขายเอากำไรตามความพอใจ ของเหลือจากที่ขายต้องคืนให้ ว. ต่อมา ฉ. บอกกับ ว. ว่าของได้สูญหายไปหมด ว. นำสืบได้ว่า ฉ. ได้เอาออกจำหน่ายให้แก่ผู้มีชื่อไป
ศาลเดิมตัดสินว่า ฉ. มีเจตนาทุจริตยักยอกทรัพย์ของ ว. มีผิดตาม ม. ๓๑๔
ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ฉ. เปนแต่ผิดสัญญาทางแพ่งเท่านั้น เพราะพฤติการณ์ไม่ใช่เปนตัวแทนกัน
ศาลฎีกาวินิจฉัยกลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ยืนตาม ศาลเดิมว่าการที่ ฉ. รับของไปจำหน่าย โดยมีข้อจำกัดของ ว. เจ้าทรัพย์ว่าเมื่อขายได้ก็นำเงินมาใช้เมื่อสิ่งไรขายไม่ได้ก็นำมาคืนนั้น แสดงว่า ฉ. เปนแต่ตัวแทนไม่ใช่เปนการซื้อขายเด็ดขาด เมื่อ ฉ. มีเจตนาทุจริตยักยอกทรัพย์ของ ว. ไป ฉ. ต้องมีผิดตาม ม. ๓๑๔
หมายเลขคดีดำศาลฎีกา
แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
