คดีสองสำนวนนี้ ศาลชั้นต้นพิจารณาพิพากษารวมกันมา โดยคดีแรกโจทก์ฟ้องจำเลยปลอมและเลียนเครื่องหมายการค้าสำนวนที่สองฟ้องว่าจำเลยเลียนแบบเครื่องหมายการค้าของบุคคลอื่นซึ่งจดทะเบียนแล้ว

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเลียนเครื่องหมายการค้าจริง แต่ความผิดดังกล่าวนี้ศาลชั้นต้นเห็นว่านิติบุคคลไม่สามารถกระทำได้จะแสดงเจตนาทุจริตก็ไม่ได้ จะกระทำได้ก็แต่จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้จัดการเท่านั้น ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นการกระทำของจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้จัดการโดยตรงและไม่ได้ทำตามวัตถุประสงค์ของห้างหุ้นส่วนนิติบุคคลจำเลยที่ 1 ลงโทษจำเลยที่ 1 ไม่ได้

โจทก์ โจทก์ร่วม และจำเลยฎีกา

ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า เจตนาของนิติบุคคลย่อมแสดงออกทางผู้แทนของนิติบุคคลตามนัยแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 75 เมื่อผู้แทนของนิติบุคคลแสดงเจตนาอันใดซึ่งอยู่ในอำนาจหน้าที่ของผู้แทนในทางการของการดำเนินกิจการตามวัตถุประสงค์ของนิติบุคคลเจตนานั้นก็ผูกพันนิติบุคคลและต้องถือว่าเป็นเจตนาของนิติบุคคลนั้นเอง ฉะนั้น นิติบุคคลจึงอาจมีเจตนาอันเป็นองค์ประกอบความผิดในทางอาญา และกระทำความผิดซึ่งผู้กระทำต้องมีเจตนา รวมทั้งต้องรับโทษทางอาญาเท่าที่ลักษณะแห่งโทษเปิดช่องให้ลงแก่นิติบุคคลได้ซึ่งทั้งนี้ต้องพิจารณาตามลักษณะความผิดพฤติการณ์แห่งการกระทำและอำนาจหน้าที่ของผู้แทนนิติบุคคลประกอบกับวัตถุประสงค์ของนิติบุคคลเป็นราย ๆ ไป คดีนี้เห็นได้ว่า นายบุญเพ็ชรจำเลยได้กระทำการไปในอำนาจหน้าที่ของนายบุญเพ็ชร ในทางการค้ายาอันเป็นวัตถุประสงค์ของห้างหุ้นส่วนจำเลย และเพื่อประโยชน์ในทางการค้าของห้างหุ้นส่วนจำเลย ถือได้ว่าเป็นเจตนาและการกระทำของห้างหุ้นส่วนจำเลยด้วยห้างหุ้นส่วนจำเลยต้องรับผิดทางอาญาเช่นเดียวกับนายบุญเพ็ชร์จำเลย

พิพากษาแก้เป็นว่า ห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคลธนบุรีโอสถจำเลยมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 237 แต่ให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 274 ซึ่งมีโทษจำคุกขั้นต่ำเบากว่า ให้ปรับห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคลธนบุรีโอสถจำเลย 2,000 บาท ริบของกลางในสำนวนแรก นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา