คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีเจตนาทุจจริตสั่งแปรงสีพันโกเมศอันมีลักษณะเลียนแบบเครื่องหมายการค้าแปรงมิโซลินของโจทก์ซึ่งได้จดเทบียนไว้แล้วเข้ามาจำหน่าย จึงขอให้ลงโทษ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าในเรื่องลักษณะของเครื่องหมายทั้ง ๒ ชนิดนี้เห็นว่าเหมือนกันอย่างไม่มีปัญหา และข้อเท็จจริงได้ความว่าโจทก์ในคดีนี้ได้โฆษณาขายแปรงของตนอย่างแพร่หลายในหนังสือพิมพ์และในจอภาพยนต์ ฯลฯ และได้ขายมาแต่พ.ศ.๒๔๗๕ จำเลยได้นำสืบว่าไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์อื่นนอกจากหนังสือพิมพ์ไทยใหม่และบางกอกไทม์และว่าห้างในยี่ปุ่นได้ส่งแปรงหลายอย่างมาให้จำเลยดูผู้จัดการจำเลยได้เลือกแปรงหลายชนิดรวมทั้งแปรงมิโซลินด้วยแล้วสั่งให้ใส่คำโกเมส แทนคำ มิโซลิน โดยเข้าใจว่าเปนแปรงที่ห้างในยี่ปุ่นมีจำหน่ายเอง เห็นว่าพะยานหลักฐานของจำเลยไม่น่าเชื่อ จำเลยต้องรู้ว่าแปรงมิโซลินเป็นของโจทก์และยังขืนเลียนแบบเครื่องหมายการค้า จึงมีผิดตามมาตรา ๒๓๗ ก.ม. อาญา พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ยืนตามศาลชั้นต้นที่ให้ลงโทษจำคุก ๑ เดือน ปรับ ๒๐๐ บาท แต่ให้รอการลงอาญาไว้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา