โจทก์ฟ้องว่าได้ฝากเงินแก่จำเลยเพื่อให้นายเซ่งเงี๊ยบ จำเลยยักยอกเอาเสียขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๓๐๑

ทางพิจารณาได้ความว่า โจทก์ให้ลูกจ้างนำเงินไปฝากจำเลยเพื่อให้นายเซ่งเงี๊ยบที่จังหวัดพระนคร แล้วจำเลยยักยอกเงินนั้น

ศาลอาญาพิพากษาลงโทษตาม มาตรา ๓๑๔

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ไม่เชื่อข้อเท็จจริงว่าได้มีการฝากเงินต่อกันจึงพิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงดังกล่าวข้างต้น แล้ววินิจฉัยต่อไปว่าที่ทนายจำเลยแถลงว่า โจทก์กล่าวในฟ้องว่าโจทก์มอบฝากเงินแก่จำเลยเอง แต่นำสืบว่านายใต้เติ้ยง ลูกจ้างโจทก์เป็นผู้นำไปมอบแก่จำเลยเป็นเหตุให้หลงข้อต่อสู้นั้น เห็นว่าที่โจทก์กล่าวในฟ้องว่า "โจทก์ได้มอบฝากเงินแก่จำเลย" ไม่เป็นการผิดจากความจริง เพราะการฝากได้ฝากในนามของโจทก์ ต้องถือว่าโจทก์เป็นผู้ฝากจะหลงต่อสู้ได้อย่างไร ทั้งเรื่องนี้มีการไต่สวนมูลฟ้องทนายจำเลยก็ฟังอยู่ตลอดจึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยตามศาลอาญา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา