ข้อเท็จจริงปรากฏว่าคูรายพิพาทนี้อยู่ระว่างวัดกับที่ดินของ ต. จำเลย โจทก์ฟ้องว่าคูรายพิพาทเปนที่ของวัดขอให้ขับไล่แลรื้อเรือนโรงของ ต. จำเลยซึ่งปลูกอยู่ในคูนั้น ต. จำเลยต่อสู้ว่าคูนั้นเปนของ ต.

ศาลเดิมพิพากษาว่าคูรายพิพาทเปนของวัด ให้ ต. จำเลยรื้อเรือนโรงออกจากคูนั้น

ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องเพราะ โจทก์ไม่มีหลักฐานว่าที่รายวิวาทเปนของวัด

ศาลฎีกาพิพากษายืนตาม ศาลอุทธรณ์ว่า คดีนี้เปนน่าที่ของ โจทก์จะต้องนำสืบให้ได้ความเปนหลักฐานว่าเปนที่ของวัดแค่ไหนจะใช้ความสันนิษฐานเอาง่าย ๆ ว่าเปนที่ของวัดเพียงนี้ไม่ได้ เพราะวัดเปนบุคคลนิติสมมุติจะได้ที่มาด้วยประการใด ๆ ต้องได้ โดยมี กฎหมายจำกัด วัดจะรุกที่ดินของใครถือว่าไม่มีเจ้าของวัดและอ้างความปกครองมานานก็ไม่ได้เหมือนกัน คดีนี้ โจทก์สืบไม่สม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา