ได้ความว่าโจทย์และ ส. ได้รับมฤดกที่ดินมาคนละครึ่ง ส. เห็นว่าโจทย์ไม่มีบุตร์ จึงได้อ้อนวอนขอให้โจทย์ทำพินัยกรรม์ยกที่ดินส่วนของโจทย์ให้ ส. โจทย์จึงทำให้ แลขอให้โจทย์ทำสัญญาเช่าที่ดินรายนี้แก่ ส. ด้วย โดยความประสงค์จะป้องกันมิให้ผู้อื่นมาแย่งส่วนนี้ โจทย์ก็ยอมทำ ครั้นต่อมา ส.กลับขอประกาศขายที่รายพิภาษให้แก่ ป. โจทย์เห็นว่า ส. ทำผิดโดยจะเอาที่ไปขายเสีย จึงคัดค้านต่ออำเภอว่าเป็นที่ของโจทย์ อำเภอไม่เชื่อ จึงขอให้ศาลบังคับให้ ส. คืนที่ดินกับทำลายสัญญาซื้อขายระหว่าง ส. กับ ป.

ศาลจังหวัดกาญจนบุรีเห็นว่า สัญญาเช่าปิดปากโจทย์ไม่ให้เถียงกรรมสิทธิต่อ ส. จึงตัดสินยกฟ้อง

ศาลอุทธรณเห็นว่า สัญญาเช่าไม่ปิดปากโจทย์ เพราะโจทย์อยู่ในที่โดยอิสระ ค่าเช่าก็ไม่ได้เสีย ส. ไม่มีอำนาจขายที่ดินส่วนของโจทย์ ส่วน ป. ผู้ซื้อซึ่งโจทย์คัดค้านไว้ ก็ยอมไม่มีอำนาจดีกว่า ส. จึงตัดสินกลับให้แบ่งที่ระหว่างโจทย์และ ส. คนละครึ่ง

ฎีกาตัดสินยืน และว่าสัญญาเช่าทำขึ้นไว้โดยประสงค์จะป้องกันมิให้ผู้อื่นได้รับส่วนแบ่ง เป็นสัญญาเจตนาจะลวงผู้อื่น ตามกฎหมายถือว่าสัญญานี้เป็นโมฆะ ฝ่ายใดจะอ้างอิงให้เป็นประโยชน์แก่ตนไม่ได้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา