ได้ความว่าจำเลยเป็นผู้ต้องคำพิพากษาให้ส่งตัวไปอยู่ต่างจังหวัด ๗ ปี ในระหว่าง ๗ ปีนี้จำเลยได้กระทำผิดต้องโทษจำคุก ๘ ครั้ง ซึ่งมิใช่ ความผิดลหุโทษฤาประมาท เมื่อพ้นโทษแล้วจำเลยได้ทำผิดครั้งที่ ๙ ขึ้นอีก โจทย์จึงขอให้ส่งตัวจำเลยไปอยู่ต่างจังหวัดอีก ๗ ปี ตาม พ.ร.บ. ดัดสันดาน ร.ศ. ๑๒๗ ข้อ ๓

ศาลจังหวัดหล่มศักดิ์แลศาลอุทธรณเห็นว่าจำเลยต้องโทษครั้งที่ ๑ ถึง ๘ นั้น ระหว่างยังอยู่ในเขตร์ที่อันมีกำหนด ต้องนับเป็นโทษครั้งเดียว แลได้ต้องโทษครั้งที่ ๙ เมื่อพ้นโทษฐานอยู่ในเขตร์อีกครั้งหนึ่ง ต้องเรียกว่าจำเลยต้องโทษยังไม่ถึง ๓ ครั้ง จึงให้ยกฟ้องโจทย์เสีย

ฎีกาตัดสินกลับ โดยอ้างว่าคดีนี้ไม่มีปัญหา เรื่องการเพิ่มโทษจำเลย ส่วนการส่งตัวจำเลยไปอยู่ต่างจังหวัดนั้น เมื่อปรากฏว่าจำเลยต้องโทษจำคุก ๓ ครั้งขึ้นไป โดยมิใช่เป็นความผิดฐานลหุโทษฤาประมาทแล้ว ก็ส่งตัวจำเลยไปได้ จึงให้ส่งตัวจำเลยไปต่างจังหวัดตาม พ.ร.บ. ดัดสันดานคนจรจัด ร.ศ. ๑๒๗ ข้อ ๓

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา