ได้ความว่าเจ้าพนักงานจับสุราปนหรือผสมด้วยเครื่องยาได้ที่บ้านจำเลย ๓๑ ขวดตรวจดูด้วยเครื่องปรากฎว่ามีดีกรี ๓๔ ดีกรี แลมีแรงแอลกอฮอล์สามารถดื่มกินได้เช่นสุรา

จำเลยต่อสู้ว่าจำเลยเป็นแพทย์แผนโบราณ น้ำในขวดของกลางเป็นน้ำยาสำหรับแก้โรคกะศัย จำเลยทำขึ้นโดยใช้เครื่องยาบางอย่างผสมกับน้ำท่าเอาใส่ขวดไว้ มิรู้ว่ามีแรงแอลกอฮอล์ดื่มกินได้อย่างสุรา จำเลยมิได้มีเจตนาทำให้เป็นน้ำสุราแลมิได้ขาย

ศาลฎีกาฟังว่าของกลางเป็นสุราเถื่อนข้อที่จำเลยแก้ตัวว่า จำเลยทำยารักษาโรคเกิดแอลกอฮอล์ขึ้นเองโดยไม่รู้แลไม่มีเจตนาจะทำขึ้นนั้น ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์มีช.เจ้าพนักงานกรมสรรพสามิตต์มาเบิกความว่าการเอาเครื่องยามาผสมกับสุราแลน้ำท่าเช่นจำเลยกล่าวนั้นไม่ทำให้เกิดแรงแอลกอฮอล์ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ที่ให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๘ วรรค ๒ แห่งพ.ร.บ.ภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๗๖

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา