โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันเล่นการพะยานสี่เหงาลักโดยมิได้รับอนุญาต ศาลชั้นต้นพิพากษาว่านายมาน นายเฟื่อง นายชื่น นางเซาะ นางปัด มีความผิดตามพระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ.๒๔๓๘ มาตรา ๔,๑๒ ส่วนนายหวังจำเลยไม่ได้ความว่ากระทำผิด ให้ปล่อยตัวไป

นายมานอุทธรณ์ขอลดค่าปรับ นางปัดอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ศาลอุทธรณ์พิจารณาเห็นว่ากำหนดโทษสำหรับนายมานจำเลยพอสมควรแล้ว ไม่มีเหตุให้แก้ไข ส่วนคดีสำหรับนางปัด ได้ความตายคำพะยานโจทก์ว่า จำเลยยืนข้างวงเล่น หันหน้าเข้าวงติดกับวงเล่น ดังนี้ไม่หมายความว่าอยู่ในวงการเล่น ไม่เข้าข้อสันนิษฐานตามมาตรา ๖ แห่งพระราชบัญญัติการพะนัน จึงยังไม่ควรเอาผิด

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า กริยาที่นางปัดจำเลยยืนอยู่ที่วงเล่น หันหน้าเข้าวงเล่นเช่นนี้ ถือได้แล้วว่าจำเลยอยู่ในวงการเล่น จึงต้องด้วยข้อสันนิษฐานตามมาตรา ๖ แห่งพระราชบัญญัติการพะนัน ซึ่งมีความว่า "ผู้ใดอยู่ในวงเล่น ฯลฯ ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า ผู้นั้นเล่นด้วย ฯลฯ" จำเลยไม่มีพยานสืบหักล้างข้อสันนิษฐานอันนี้ จึงต้องมีผิด พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ลงโทษนางปัดจำเลยตามศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา