ได้ความว่าที่พิพาท ๓ แปลงไม่มีหนังสือสำคัญสำหรับที่เปนของ ช.บิดาจำเลยและ ส.ภรรยาโจทก์ โจทก์อ้างพินัยกรรมของ ช.เปนพะยานว่า ช.ได้ยกที่พิพาทให้โจทก์และภรรยาโจทก์ แต่หนังสือพินัยกรรมนั้นไม่มีลายมือชื่อผู้ลุกนั่งเลย มีแต่ดวงตราประทับไว้ ๓ ดวงตรงที่มีชื่อผู้นั่ง และไม่ปรากฏว่า ช.ได้ลงชื่อหรือ+ใด ลายนิ้วมือไว้ในหนังสือพินัยกรรมนี้ ทั้งโจทก์ก็ไม่สืบว่าดวงตราที่ประทับบนพินัยกรรมนั้นเปนของพะยานผู้นั่งคนใด ส่วนที่ดินรายพิพาทปรากฏว่า โจทก์ปกครองแต่ในแปลงหมายเลย ๓ จำเลยปกครองในแปลงหมายเลย ๒ ส่วนแปลงหมายเลข ๑ โจทก์ จำเลยต่างปกครองมาด้วยกัน ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าที่แปลงหมายเลข ๑ และ ๓ ช.ได้ทำพินัยกรรมยกให้โจทก์กับภรรยา ส่วนแปลงหมายเลข ๒ ย.ยกให้โจทก์ แต่ที่แปลงหมายเลข ๑ จำเลยปกครองโดยอำนาจปรปักษ์มา ๒๐ ปีแล้ว จึงให้ที่แปลงหมายเลข ๒-๓ เปนของโจทก์ หมายเลข ๑ เปนของจำเลย

ศาลฎีกาตัดสินแก้ศาลเดิมยืนตามศาลอุทธรณ์ว่าพินัยกรรมที่โจทก์อ้างนั้น ฟังไม่ได้ว่าเปนพินัยกรรมอันชอบด้วยกฎหมาย จึงให้ขับไล่และห้ามไม่ให้จำเลยเกี่ยวข้องในที่แปลงหมายเลข ๓ ส่วนแปลงหมายเลข ๑ เปนมฤดกให้แบ่งออก ๓ ส่วน เปนของโจทก์ส่วน ๑ และจำเลยคนละส่วน กับให้ยกฟ้องโจทก์ในที่แปลงหมายเลข ๒

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา