ได้ความว่า จ.นำผ้าต่างๆ ไปขายที่บ้าน บ.พอเวลาจวนพลบ น.พ.ช.จำเลยกับพวกที่ยังจับไม่ได้ต่างก็มาที่เรือน บ.ถามซื้อผ้า แต่ไม่ตกลงกัน น.พูดกับ ย.ต. พวกของตนให้จัดการเอา จ.ไปส่งนายร้อย ย.ต.ก็ช่วยกันฉุด จ.ๆ ไม่ยอมไปก็ต้องร้องเอะอะให้คนช่วย ส่วน น.พ.ช.กับพวกลงไปคอยอยู่ที่เชิงบันได น.พูดขึ้นว่าอย่าเอาไว้เลย ร้องดังนักเดี๋ยวจะเกิดเหตุ แล้ว น.ก็เอาปืนยิง จ.ตาย ต.จึงหยิบห่อผ้าของ จ.โยนให้ ช.แล้วจำเลยกับพวกก็พากันหนีไป

ศาลเดิมตัดสินว่า น.มีผิดตาม ม.๒๕๐ ข้อ ๖ ให้ประหารชีวิต ส่วน พ.ช.ด.ให้ปล่อยตัวไป

ศาลอุทธรณ์ตัดสินยืนตามศาลเดิมในข้อที่ลงโทษ น.และปล่อยตัว ด.แต่ส่วน พ.ช.นั้นฟังว่าเป็นผู้ร้ายปล้นด้วยมีผิดตาม ม.๓๐๑ ตอน ๓ ให้จำคุกตลอดชีวิต

โจทก์และจำเลยที่ต้องโทษฎีกา โจทก์คัดค้านว่า พ.ช.ควรมีผิดตาม ม.๒๕๐ ข้อ ๕-๖ อีกด้วย

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยสมคบมาเพื่อแย่งทรัพย์ของ จ.และ พ.ช.ช่วยลากศพ จ.ไปทิ้งเท่านั้น ไม่ปรากฎว่าได้ร่วมคิดในการฆ่า จ.มาแต่แรก จึงมีผิดเพียง ม.๓๐๑ ตอน ๓ และ น.ก็มีผิดตาม ม.๓๐๑ อีกบทหนึ่งด้วย แต่ น.ต้องรับโทษหนักอยู่แล้ว จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา