ได้ความว่าจำเลยได้อธิบายแก่ประชาชนว่าถ้าผู้ใดนำสตางค์ ๑๕ สตางค์หยอดลงในตู้ที่จำเลยนำมานี้จะได้ฉีดน้ำหอม (ราคาประมาณ ๑ สตางค์) หรือผู้ใดซื้อสิ่งของอย่างใดที่วางบนโต๊ะราคาเดิม ๑๕ สตางค์จะได้จับฉลากเสี่ยงโชคเอาของต่าง ๆ ที่วางบนโต๊ะได้อย่างหนึ่ง ม.จึงเอาสตางค์ใส่ในตู้ ๑๕ สตางค์เพื่อฉีดน้ำหอมครั้งหนึ่ง แล้วจับฉลากได้หวีไม้ ๑ อันราคา ๓ สตางค์ และซื้อลูกโป่ง ๑ ในราคา ๒๐ สตางค์ จับฉลากได้ช้อนราคา ๓ สตางค์ดังนี้ ปัญหามีว่าการกระทำของจำเลยเข้าลักษณการพะนันจับฉลากหรือไม่

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๑๐ แห่ง พรบ อาการการพะนันศก ๑๒๐ ให้ปรับ ม.๔ บาท ส.๑ บาท

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยเข้าลักษณการพะนันจับฉลาก ตามฎีกาที่ ๕๘๓/๒๔๖๘ จึงตัดสินยืนตามศาลเดิม ส่วนข้อที่ขอให้ริบทรัพย์ของกลางนั้นอยู่ในดุลยพินิจของศาล ยังไม่สมควรแก้ไข

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา