โจทก์ฟ้องเรียกเงิน ๑๕๐ บาท จากจำเลยทั้ง ๒ โดยกล่าวว่าจำเลยที่ ๑ ใช้ได้จำเลยที่ ๒ นำตั๋วจีนประทับตราของจำเลยที่ ๑ มามอบให้โจทก์ ๆ จ่ายเงินให้ไป ๑๕๐ บาท แล้วเอาตั๋วนั้นมาขึ้นเงินที่ ง.ณกรุงเทพฯ ตามสัญญา ง.ไม่ยอมจ่ายเงินให้ โจทก์จึงฟ้องจำเลยทั้ง ๒

ศาลขั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ ๑ ใช้เงินให้โจทก์ จำเลยที่ ๒ ให้ยกฟ้อง

ศาลาอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์มีสิทธิจะเรียกหนี้คืนจากจำเลยที่ ๑ ได้ ส่วนจำเลยที่ ๒ เป็นเพียงลุกจ้างซึ่งจำเลยที่ ๑ ใช้ให้ถือตั๋วมารับเงินจากโจทก์ โจทก์จ่ายเงินให้ไปโดย,ความเชื่อถือในตั๋วที่จำเลยที่ ๑ ทำมา จึงไม่ต้องมีหลักฐานการแต่งตั้งตัวแทน พิพากษายืนตาม

จำเลยที่ ๑ ฎีกาว่าจำเลยที่ ๑ มิได้ตั้งจำเลยที่ ๒ เป็นตัวแทนโดยหนังสือ การตั้งตัวแทนมิชอบ โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเรียกเงินจากจำเลยที่ ๑

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้จำเลยฎีกาได้แต่ข้อกฎหมาย ตามข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ฟังมานั้นเห็นว่าจำเลยที่ ๒ เป็นเพียงคนใช้จำเลยที่ ๑ ไม่ใช่ตัวแทนตามกฎหมาย แม้จะฟังว่าตั๋วรายพิพาทเป็นหลักฐานการกู้ยืมก็ไม่จำต้องมีการแต่งตั้งจำเลยที่ ๒ เป็นหนังสือดังข้อฎีกาพิพากษายืนตามให้ยกฎีกาจำเลยที่ ๑

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา