โจทย์ฟ้องอย่างอนาถาขอแบ่งมรฎก ฉ. จำเลยตัดฟ้องว่าโจทย์ฟ้องเกินกำหนดอายุความ ศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์ไม่ยอมให้จำเลยสืบพยานในข้อกำหนดอายุความ โดยอ้างเหตุว่าจำเลยได้กล่าวในเวลาไต่สวนเรื่องอนาถาว่า ฉ.ตายยังไม่เกินปี ตัดสินให้แบ่งมรฎก ฉ.แก่โจทย์จำเลย จำเลยฎีกาศาลฎีกาปฤกษาว่าโจทย์กล่าวว่า ฉ.ตายเดือนตุลาคม ฤาพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๖๓ จนถึงวันโจทย์ฟ้องยังไม่ถึงปี จำเลยให้การว่า ฉ.ตายวันที่ ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๖๓ เกินปีแล้ว เมื่อโจทย์จำเลยเถียงกันดังนี้ ก็ต้องให้โจทย์จำเลยอ้างพยานมาสืบตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาแพ่งมาตรา ๓๑ ข้อที่จำเลยกล่าวในชั้นเวลาไต่สวนเรื่องอนาถา ว่า ฉ. ตายยังไม่เกินปีนั้น จำเลยก็ได้ร้องต่อศาลแล้วว่าจำเลยเข้าใจผิดไป เพราะเวลานั้นจำเลยยังไม่ได้ให้การแลเตรียมตัวมาต่อสู้คดี ที่ศาลล่างยกเอาคำที่จำเลยกล่าวในเวลาไต่สวนเรื่องอนาถาก่อนเวลาจำเลยยื่นคำให้การมาเป็นบทตัดสำนวนไม่ยอมให้สืบข้อกำหนดอายุความนั้น ไม่ต้องด้วยพระราชบัญญัติวิธีพิจารณา จึงสั่งให้ศาลเดิมสืบพยานตามประเด็นข้อเถียงในเรื่องกำหนดอายุความ แล้วตัดสินไปตามรูปความ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา