โจทก์ ฟ้อง ว่า โจทก์ เป็น เจ้าของ ที่ดิน ตาม หนังสือ รับรอง การ ทำประโยชน์ (น.ส. 3) เลขที่ 71 จำนวน เนื้อที่ 50 ไร่ ฤดู ปลูก พืชไร่ปี 2530 โจทก์ ยอม ให้ จำเลย ทั้ง สอง ปลูก พืชไร่ ใน ที่ดิน ของ โจทก์จำนวน 20 ไร่ ต่อมา เดือน กุมภาพันธ์ 2533 โจทก์ ประสงค์ จะ ทำประโยชน์ ใน ที่ดิน และ ได้ บอกกล่าว จำเลย ทั้ง สอง และ บริวาร ให้ออกจาก ที่ดิน จำเลย ทั้ง สอง ขอผัด ผ่อน เรื่อย มา ต่อมา ประมาณ เดือนมีนาคม 2533 จำเลย ทั้ง สอง ได้ บุกรุก เข้า ไป อีก 25 ไร่ โดย นำ รถไถเข้า ไถ ที่ดิน เพื่อ เพาะปลูก พืชไร่ โจทก์ ได้ แจ้ง จำเลย ทั้ง สอง ทราบ แล้วว่า ไม่ประสงค์ จะ ให้ จำเลย ทั้ง สอง ทำประโยชน์ ต่อไป แต่ จำเลย ทั้ง สองยัง คง เพิกเฉย ขอให้ ขับไล่ จำเลย ทั้ง สอง กับ บริวาร ออกจาก ที่ดินของ โจทก์ ห้าม จำเลย ทั้ง สอง กับ บริวาร เข้า เกี่ยวข้อง กับ ที่ดิน ต่อไปให้ จำเลย ทั้ง สอง รื้อถอน สิ่งปลูกสร้าง ต่าง ๆ ออก ไป จาก ที่ดิน โจทก์

จำเลย ทั้ง สอง ขาดนัด ยื่นคำให้การ

ศาลชั้นต้น พิพากษา ให้ ขับไล่ จำเลย ทั้ง สอง และ บริวาร ออกจากที่ดิน ตาม หนังสือรับรองการทำประโยชน์ (น.ส. 3) เลขที่ 71 หมู่ ที่ 2ตำบล ท่าศาลา (ตำบลสานตม) อำเภอภูเรือ จังหวัด เลย โดย ให้ จำเลย ทั้ง สอง รื้อถอน สิ่งปลูกสร้าง ต่าง ๆ ออกจาก ที่ดิน ดังกล่าว

จำเลย ทั้ง สอง อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ ภาค 1 พิพากษายืน

จำเลย ทั้ง สอง ฎีกา โดย ผู้พิพากษา ที่ ได้ นั่งพิจารณา คดี ในศาลชั้นต้น ได้รับ รอง ว่า มีเหตุ สมควร ที่ จะ ฎีกา ใน ข้อเท็จจริง ได้

ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า "พิเคราะห์ แล้ว ที่ จำเลย ทั้ง สอง ฎีกา ว่าที่พิพาท เป็น ของ จำเลย ทั้ง สอง โดย เป็น ผู้ บุกเบิก มา ตั้งแต่ ต้น นั้นเห็นว่า จำเลย ทั้ง สอง ขาดนัด ยื่นคำให้การ ประเด็น ข้อพิพาท คง เกิดจากข้ออ้าง ที่อาศัย เป็น หลักแห่งข้อหา ตาม ฟ้องโจทก์ ที่ ว่า สิทธิ ครอบครองที่พิพาท เป็น ของ โจทก์ และ ให้ จำเลย ทั้ง สอง อาศัย หรือไม่ เท่านั้น ไม่มีประเด็น ข้อพิพาท ว่า ที่พิพาท เป็น ของ จำเลย ทั้ง สอง หรือไม่ ฎีกา ของจำเลย ทั้ง สอง ใน ข้อ นี้ จึง เป็น ข้อ ที่ ไม่ได้ ว่า กัน มา แล้ว โดยชอบ ในศาลชั้นต้น และ ศาลอุทธรณ์ ภาค 1 ศาลฎีกา ไม่รับ วินิจฉัย "

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ