นายโรยเปนผู้ใหญ่บ้านได้สมคบกับนายแสจำเลยรับกระบือไว้โดยรู้สึว่าเปนของร้ายแล้วไปแจ้งความเท็จต่อเจ้าพนักงานว่าเปนกระบือลูกคอกของนายแลจำเลย กับสมคบกันทำบัญชีคอกสัตว์ปลอมขึ้นเจ้าพนักงานหลงเชื่งจึงทำตั๋วพิมพ์รูปพรรณ์สัตว์แล้วโอนขายกระบือนั้นไป

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมีผิดฐานรับของโจรกระทงหนึ่งตาม ม.๓๒๑ ฐานแจ้งความเท็จและปลอมหนังสือตาม ม.๑๑๘,๒๒๖ อีกกระทงหนึ่ง ส่วนการจดบัญชีคอกเท็จนั้นไม่เปนการปลอมหนังสือเพราะจำเลยทำขี้นเองไม่ได้ปลอมแปลงอย่างใด

ศาลฎีกา ตัดสินว่าการที่จำเลยได้สมคบกันทำบัญชีคอกเท็จขึ้นเช่นนี้เปนการทำหนังสือปลอมขึ้นตาม ม.๒๒๒ (๑) แต่ในข้อที่ว่าบัญชีคอกนั้นเปนหนังสือสำคัญในราชการรับฟังไม่ได้เพราะตามพ.ร.บ.ปกครองท้องที่ผู้ใหญบ้านไม่ใช่เจ้าหน้าที่ทำบัญชีคอกสัตว์ตามนัยฎีกาที่ ๗๔๐/๒๔๗๔ และหาใช่เปนหนังสือที่ก่อตั้งกรรมสิทธิหรือหนี้สินหรือเปนหลักฐานแก่การเปลี่ยนแก้กรรมสิทธิหนี้สินตามความใน ม.๖ (๒๐) แห่ง ก.ม.อาญาไม่ตามนัยฎีกาที่ ๑๓๒๐/๒๔๘๐ จึงพิพากษาแก้ให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตาม ม.๒๒๓ อีกกระทงหนึ่ง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา