โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3 จำคุก9 เดือน

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา โดยผู้พิพากษาซึ่งลงชื่อในคำพิพากษาศาลชั้นต้นอนุญาตให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง

ระหว่างการพิจารณาของศาลฎีกา ความปรากฏว่านอกจากโจทก์จะฟ้องจำเลยเป็นคดีนี้แล้วยังได้ฟ้องเรียกเงินตามเช็คจากจำเลยเป็นคดีแพ่งด้วย ซึ่งต่อมาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยชำระเงินตามเช็คพร้อมดอกเบี้ยให้แก่โจทก์ จำเลยได้ชำระเงินตามคำพิพากษาให้แก่โจทก์แล้วโดยนำเงินไปวางศาลในคดีแพ่งดังกล่าว

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "ตามสำนวนคดีแพ่งดังกล่าวปรากฏว่าเช็คพิพาทเป็นเช็คที่จำเลยออกเพื่อชำระหนี้ตามสัญญากู้ยืมเงินแก่โจทก์ การที่จำเลยนำเงินไปวางต่อศาลเพื่อชำระหนี้ตามคำพิพากษาของศาลดังกล่าวจึงมีจุดประสงค์อันสำคัญเพื่อชำระหนี้ตามสัญญากู้ยืมเงิน และเพื่อให้หนี้ระหว่างโจทก์จำเลยสิ้นความผูกพัน มีผลทำให้หนี้ที่จำเลยได้ออกเช็คเพื่อใช้เงินนั้นได้สิ้นผลผูกพันไปก่อนศาลมีคำพิพากษาถึงที่สุดในคดีนี้ คดีจึงเลิกกันตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 7 สิทธินำคดีอาญามาฟ้องย่อมระงับไป ให้จำหน่ายคดีจากสารบบความ".

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ