กฎหมายถือว่าผู้ที่มีชื่อในน่าโฉนดเปนเจ้าของกรรมสิทธิที่ในโฉนดนั้น จนกว่าผู้คัดค้านจะนำพยานมาพิศูจน์ได้แน่นอนว่า ผู้ที่มีอยู่ในน่าโฉนดนั้น ได้เจตนายอมให้ขาดกรรมสิทธิ แลการสืบนี้เปนน่าที่ของผู้อ้างว่าขาดกรรมสิทธินั้นจะต้องนำสืบพิศูจน์ว่ากรรมสิทธิของผู้ที่มีชื่อในน่าโฉนดได้หมดไปจริง ผิดกันกับการปกครองธรรมดา ๆ ผู้ที่ปกครองที่ ๆไม่มีโฉนดต้องสืบว่าตนบำรุง ฯลฯ ที่นั้นรักษากรรมสิทธิอยู่เสมอ

หลายคนมีชื่อในน่าโฉนด แต่คนเดียวได้อยู่ปกครอง ศาลฎีกาตัดสินว่า แม้ผู้นั้นจะได้ปกครองที่รายนี้มา ก็อยู่ในฐานปกครองแทนอีกผู้หนึ่งซึ่งไม่ได้อยู่ในที่ด้วย ดังตัวอย่างฎีกาที่ ๘/๑๒๑

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา