จำเลยได้วานให้โจทย์กู้เงินของนางริ้วนางต่วนไปเปนเงิน ๒๔๐๐ บาท โจทย์ได้มอบเงินที่กู้ให้จำเลยไปแล้ว ต่อมาเจ้าหนี้ต้องการเงินรายที่กู้นี้ โจทย์ได้ออกเงินใช้หนี้แทนไปเหตุนี้โจทย์จึงกลับมาฟ้องเรียกเงินจากจำเลยตามจำนวนที่โจทย์ได้ใช้หนี้แทนไป ทางพิจารณาปรากฎว่า การวานให้กู้เงินรายนี้ มิได้ทำเปนลายลักษณอักษร จำเลยจึงตัดฟ้องว่าโจทย์นำคดีมาฟ้องโดยไม่มีหนังสือหลักฐานมาแสดงให้ถูกต้องตามกฎหมาย

ฎีกาตัดสินว่า ในเรื่องวานให้กู้เงินแก่กันนี้ เปนเรื่องที่จะต้องวินิจฉัยตามกฎหมายว่าด้วยตัวการตัวแทน เพราะเหตุคดีนี้ได้เกิดขึ้นก่อนประมวลแพ่ง คือการตั้งตัวแทนกระทำการสิ่งใดที่ต้องทำเปนลายลักษณอักษรนั้น ไม่จำเปนต้องตั้งด้วยลายลักษณอักษรก็ได้ โดยเหตุว่าการกู้หนี้แก่กันที่กฎหมายมีว่า ให้มีกรมธรรม์แกงใดเปนสำคัญ ถ้าหาเอกสารมิได้ท่านอย่าให้รับไว้บังคับบัญชานั้นหมายความว่ากิจการที่ตัวแทนทำการกู้หนี้นี้ กฎหมายไม่ได้บังคับว่า กิจการนั้นต้องเปนหนังสือ เปนแต่ว่าเมื่อไม่มีเอกสารห้ามมิให้พิสูตร์เท่านั้น โดยเหตุนี้ข้อตัดฟ้องของจำเลยจึงฟังไม่ได้ จึงตัดสินยืนตามศาลจังหวัด ให้จำเลยใช้เงินรายนี้ให้โจทย์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา