โจทย์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากตึกวัด โดยกล่าวว่าจำเลยทำความรำคาญให้แก่วัด

จำเลยตัดฟ้องว่า โจทย์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลย แลจำเลยเข้าอยู่ในตึกของวัดโดยเสนาบดีกระทรวงธรรมการคนเก่าอนุญาตให้อยู่

ศาลโบริสภาแลศาลอุทธรณฟังว่า โจทย์เป็นเจ้าอาวาส ฤาอย่างน้อยก็เป็นผู้ปกครองวัดมีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลยได้ ส่วนข้อที่จำเลยอ้างว่าเสนาบดีกระทรวงธรรมการคนเก่าอนุญาตให้อยู่นั้น ไม่มีหลักฐานพอ จึงพิพากษาให้ขับไล่จำเลยออกจากที่วัด

จำเลยฎีกา ๒ ข้อ คือ (๑) โจทย์ไม่ใช่เจ้าอาวาสถูกต้องตามพระราชบัญญัติ (๒) จำเลยเข้าอยู่โดยคำสั่งของเสนาบดีกระทรวงธรรมการคนเก่า

ฎีกาตัดสินว่า ฎีกาจำเลยข้อ ๑ เป็นปัญหากฎหมาย เพราะฉนั้นถ้าจะวินิจฉัยข้อนี้ ต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมา พ.ร.บ. ฎีกาอุทธรณ ม.๘ ในคดีนี้ศาลอุทธรณฟังข้อเท็จจริงว่า โจทย์เป็นผู้ปกครองวัด เพราะฉนั้นโจทย์จึงมีอำนาจฟ้องขับไล่ได้ ส่วนฎีกาข้อ ๒ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง จำเลยฎีกาไม่ได้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา