โจทก์ฟ้องขอให้บังคับให้จำเลยรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของโจทก์

จำเลยต่อสู้ว่า เครื่องหมายการค้าที่โจทก์ขอจดทะเบียนคล้ายกับเครื่องหมายการค้าซึ่งผู้อื่นได้จดทะเบียนไว้แล้ว จนนับได้ว่าเป็นการลวงสาธารณชน ขัดต่อพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. ๒๔๗๔ มาตรา ๑๖ โจทก์ต้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับจดทะเบียนของจำเลยต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้า ไม่มีสิทธินำคดีมาฟ้องศาล

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์ต้องอุทธรณ์คำสั่งจำเลยต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องคดี พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่จำเลยที่ ๒ นายทะเบียนเครื่องหมายการค้าไม่ยอมรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของโจทก์ เพราะเห็นว่าคล้ายกับเครื่องหมายการค้าซึ่งผู้อื่นได้จดทะเบียนไว้แล้ว เป็นการปฏิบัติตามอำนาจของนายทะเบียนตามพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. ๒๔๗๔ มาตรา ๑๖ และตามพระราชบัญญัตินี้ มาตรา ๑๖ วรรค ๒ บัญญัติว่า ภายใน ๙๐ วัน นับแต่วันที่ได้รับหนังสือแจ้งเหตุที่ไม่รับจดทะเบียน ผู้ขอจดทะเบียนมีสิทธิอุทธรณ์ต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าตามมาตรา ๑๙ ทวิ โดยยื่นต่อนายทะเบียน ดังนั้น ถ้าโจทก์ไม่พอใจคำสั่งของนายทะเบียน ก็ชอบที่จะใช้สิทธิอุทธรณ์ต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้า ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ได้แต่เพียงทางเดียว จะใช้สิทธิฟ้องนายทะเบียนต่อศาลไม่ได้

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา