โจทก์กับ จำเลยไม่ชอบพอกัน จำเลยจึงไม่มีความจำนงจะขายเครื่องเรือยนต์ให้ โจทก์ ๆ จึงเที่ยววานให้คนอื่นซื้อ ผลสุดท้าย ค. เปนผู้ไปซื้อให้ จำเลยจึงถามว่าการซื้อขายนี้เกี่ยวกับ โจทก์หรือไม่ ศ. ตอบว่าไม่เกี่ยว จำเลยจึงตกลงขายให้เปนเงิน ๕๕๕๐ บาท ได้รับเงินมัดจำไว้ ๓๐๐ บาท ครั้นวันรุ่งขึ้นจะรับเครื่องเรือที่ตกลงกันไว้ จำเลยจึงบอกให้ ศ.ทำหนังสือรับรองว่าจะไม่ยอมให้เครื่องยนต์นี้ตอไปในมือของ โจทก์ ศ. ไม่ยอมทำหนังสือรับรอง จำเลยจึงไม่ยอมมอบเครื่องยนต์ให้

ปัญหาจึงมีว่าสัญญาระวาง โจทก์กับ จำเลยจะเกิดขึ้นหรือไม่

ศาลฎีกาและศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับศาลแพ่งว่า สัญญาระงาง โจทก์กับ จำเลยไม่ได้เกิดขึ้น เพราะ โจทก์ตลอดทั้งตัวแทนของ โจทก์ก็ทราบเจตนาของ จำเลยดีอยู่แล้วว่าไม่ต้องการขายให้ตามราคาที่กล่าวนี้ และ จำเลยเข้าทำ สัญญาก็โดยผู้แทนช่วงของ โจทก์หลอกลวงให้ จำเลยเชื่อว่า จำเลยขายเครื่องยนต์นี้ให้แก่ ศ.โดยตรง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา