คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพ.ร.บ.รักษาป่า พ.ศ.๒๔๕๖ ม.๔-๕-๖ แลกฎข้อบังคับข้อ ๑๓-๑๔-๑๖ กับพ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายลักษณอาชญามาตรา ๔(๑๘๖)

ศาลเดิมฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยมีผิดตามกฎหมายลักษณอาชญาแก้ไขเพิ่มเติม ม.๕(๑๘๗) ประกอบด้วย ม.๔ (๑๘๖) ให้จำคุก ๑๐ ปีลดตามมาตรา ๕๙ คงให้จำคุก ๕ ปี

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๐๑ ข้อ ๑ พิพากษาให้จำคุก ๓ เดือน

ศาลฎีกาวินิจฉัยคดีนี้ศาลอุทธรณ์แก้คำพิพากษาศาลเดิมมาก คดีจึงไม่อยู่ในบังคับ พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.๖ ศาลฎีกาจึงไม่จำต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์แลฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยถางป่าไม้ที่ไม่ใช่ไม้ประเภทหวงห้ามเพื่อทำไร่ แล้วจำเลยก็เผาไม้ที่ตนถางแลรอดูอยู่จนไฟโทรมแล้วเหลือแต่ที่คูติดขอนไม้อยู่ จำเลยจึงกลับบ้านรุ่งขึ้นไปดูเห็นว่าไฟไหม้ลุกลามไปติดป่าซึ่งถัดไปทางยอดเขาอันเป็นไม้ฟันจำของหวงห้ามเสียหาย เห็นว่าเมื่อโจทก์สืบไม่ได้ความว่าการที่จำเลยจุดไฟเผาไม้ที่ตนถางนั้นมีลักษณอันพึงน่ากลัว จะเป็นอันตรายไหม้ลุกลาม ติดต่อแก่ป่าไม้ซึ่งอยู่ถัดไป ได้ความแต่ว่าจำเลยประมาทละเลียเสียมิได้ระมัดระวังให้ไฟดับเสียก่อน จึงเกิดลุกลามขึ้นเห็นว่าความผิดของจำเลยต้องด้วย ม.๒๐๑ ข้อ (๑) แม้โจทก์จะมิได้ขอให้ลงโทษตามมาตรานี้ศาลก็ย่อมลงโทษได้เพราะเป็นความผิดประเภทเดียวกัน ทั้งโจทก์ได้บรรยายมาในฟ้องโดละเอียดแล้วด้วย จึงพิพากษาให้ยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา