โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขับรถยนต์เร็วเกินอัตราความเร็วที่กำหนดไว้มากทำให้บังคับรถยนต์ไว้ในผิวจราจรในเส้นทางไม่ได้ รถเซไปมาจนออกนอกถนน ตกจากถนนพลิกหงายทำให้ผู้โดยสารมีอันตรายแก่กายถึงสาหัสบ้างไม่สาหัสบ้าง ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2477 มาตรา 28, 29, 66 ฉบับที่ 3 พ.ศ. 2481 มาตรา 4 กฎกระทรวงมหาดไทยออกตามความในพระราชบัญญัติจราจรทางบกฯประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 59, 300, 390, 90, 91 และสั่งถอนใบอนุญาตขับขี่ฯ

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยขับรถเร็วเกินอัตรา แต่เหตุที่รถจำเลยตกถนนไม่ใช่เพราะความประมาทเลินเล่อของจำเลย พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2477 มาตรา 28 ลงโทษปรับจำเลย 100 บาท ข้อหานอกนั้นให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ฟ้องด้วย

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การที่รถจำเลยตกถนนพลิกหงายเพราะแข่งกันเพื่อพยายามแย่งคนโดยสาร พฤติการณ์ของจำเลยเป็นการกระทำโดยประมาททำให้คนโดยสารบาดเจ็บและบาดเจ็บสาหัส พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 ให้จำคุก 1 ปี นอกจากที่แก้นี้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกาว่า รถจำเลยถูกรถนายจรูญแซงตัดหน้ากระแทกเอาจนตกถนนไม่ได้เกิดจากความประมาทของจำเลย

ศาลฎีกาเห็นว่า มีปัญหาข้อเท็จจริงมาสู่ศาลฎีกาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 ด้วยหรือไม่ และเห็นว่าที่ศาลอุทธรณ์แก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 นอกจากพระราชบัญญัติจราจรด้วย นั้นเท่ากับว่าถ้ายกเรื่องผิดพระราชบัญญัติจราจรเสียแล้ว ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นในความผิดฐานนี้ จำเลยจึงมีสิทธิฎีกาได้คดีไม่ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 ดังที่โจทก์แก้ฎีกาคัดค้าน

เมื่อได้วินิจฉัยข้อเท็จจริงด้วยแล้ว ศาลฎีกาพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา