ช.มาขอแบ่งมฤดกมารดาของตนซึ่งเปนบิดาเลี้ยง เลยเกิดโต้เถียงกันขึ้น จำเลยโกรธว่า ช.พาพรรคพวกมาด้วยและพูดไม่ถูกใจจึงผลุนผลันเข้าไปในห้องหยิบปืนคาบศิลาซึ่งบรรจะกระสุนและดินพร้อมยิงตรงไปที่ ช. ๒-๓ ครั้งแต่ปืนไม่ลั่น โจทก์จึงขอให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าคน ฯลฯ จำเลยเถียงว่าปืนนั้นไม่มีดินชะนวนซึ่งจะใช้ยิงไม่ได้ ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่า จำเลยมีผิดตาม ม.๒๔๙-๖๐ ให้จำคุก ๑๐ ปี อธิบดีเห็นแย้งว่าจำเลยไม่มีเจตนายิง ช.เปนแต่เพื่อขู่แลขับไล่พวก ช.ให้ไปเสียจากบ้านเท่านั้น ยังไม่ควรมีผิด

ศาลอุทธรณ์ตัดสินยืนตามศาลเดิม

ศาลฎีกาเห็นว่า ปัญหาที่ว่าจำเลตั้งใจยิงหรือยิงขู่นั้น อาจเปนได้ทั้ง ๒ ทาง เพราะทางพิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยเตรียมตัวจะยิง ช.มาแต่แรก ช.มาทำความรำคาญให้จำเลย ๆ ผลุนผลันเข้าไปหลิบปืนออกมา จะฟังว่าปืนนั้นมีดินชะนวนอยู่แล้วก็ได้ หรือไม่มีก็ได้ แต่โจทก์มิได้มีพะยานนำสืบในข้อนี้ จึงต้องยกประโยชน์ให้จำเลยว่า ปืนนั้นไม่มีดินชนะนวน เมื่อลงความเห็นเช่นนี้แล้ว ก็สมไปทางว่าจำเลยยิงขู่ ช.เท่านั้น จึงตัดสินกลับศาลล่างให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา