คดีสืบเนื่องจากศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยทั้งสองเด็ดขาด ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า ผู้ร้องได้ยื่นฟ้องจำเลยที่ 1เรียกเงินประกัน ค่าปรับและค่าซื้อสิ่งของในราคาที่เพิ่มขึ้นฐานผิดสัญญาซื้อขาย ต่อมาศาลชั้นต้นมีคำสั่งในคดีนี้พิทักษ์ทรัพย์จำเลยที่ 1 เด็ดขาด ผู้ร้องจึงถอนฟ้องและยื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ แต่เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์สั่งไม่รับคำขอรับชำระหนี้ของผู้ร้องโดยอ้างว่าไม่ได้ยื่นภายในกำหนดระยะเวลาที่กฎหมายกำหนด ซึ่งการประกาศโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดนั้น ปรากฏว่า ได้มีการประกาศในหนังสือพิมพ์ดาวสยามฉบับลงวันที่ 10 พฤศจิกายน 2532 และในราชกิจจานุเบกษา เล่ม 106ตอนที่ 210 ลงวันที่ 28 พฤศจิกายน 2532 แต่ได้นำออกเผยแพร่สำหรับสมาชิกที่มารับเองเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2532 ผู้ร้องซึ่งเป็นสมาชิกประเภทมารับเอง ได้รับราชกิจจานุเบกษาเล่มดังกล่าวเมื่อวันที่ 31 มกราคม 2533 และทราบคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดในวันนั้น ผู้ร้องได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้เมื่อวันที่ 26 กุมภาพันธ์2533 จึงยังอยู่ในกำหนดเวลาที่กฎหมายกำหนด คำสั่งของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จึงไม่ถูกต้อง ขอให้สั่งให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์รับคำขอรับชำระหนี้ของผู้ร้องเพื่อดำเนินการต่อไป

โจทก์คัดค้านว่า เจ้าหนี้ต้องยื่นคำขอรับชำระหนี้ภายในกำหนดเวลา 2 เดือน นับแต่วันที่ 10 พฤศจิกายน 2532 อันเป็นวันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดในหนังสือพิมพ์ดาวสยามหรืออย่างช้าที่สุดไม่เกินวันที่ 29 มกราคม 2533 ราชกิจจานุเบกษาเล่มดังกล่าวได้นำออกเผยแพร่สำหรับสมาชิกที่มารับ ซึ่งถ้าหากผู้ร้องไปรับราชกิจจานุเบกษาตั้งแต่วันเริ่มเผยแพร่ ก็ยังมีเวลาในการยื่นคำขอรับชำระหนี้ถึงหนึ่งเดือนเศษ และผู้ร้องได้ทราบคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดแล้ว จึงได้ถอนฟ้องจำเลยที่ 1

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์คัดค้านว่า ผู้ร้องต้องยื่นคำขอรับชำระหนี้ภายในวันที่ 29 มกราคม 2533 ซึ่งเป็นวันที่ครบกำหนดระยะเวลาสองเดือนนับแต่วันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดหลังสุดไม่ใช่นับแต่วันเผยแพร่หนังสือราชกิจจานุเบกษาตามที่ผู้ร้องอ้าง ทั้งได้มีการประกาศโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดในหนังสือพิมพ์ดาวสยาม ฉบับลงวันที่ 10 พฤศจิกายน 2532 แล้วด้วยข้ออ้างของผู้ร้องที่ว่า ไม่อาจทราบคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดก่อนวันที่ 27 ธันวาคม 2532 อันเป็นวันเผยแพร่ราชกิจจานุเบกษาจึงฟังไม่ขึ้น

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ของลูกหนี้ทั้งสองรับคำขอรับชำระหนี้ของผู้ร้องแล้วดำเนินการต่อไป

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483มาตรา 28 ได้กำหนดให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ต้องโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ในราชกิจจานุเบกษา และในหนังสือพิมพ์รายวันไม่น้อยกว่าหนึ่งฉบับที่มาตรา 91 กำหนดให้เจ้าหนี้ต้องยื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ภายในกำหนดเวลาสองเดือน นับแต่วันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด นั้น หากวันโฆษณาคำสั่งในราชกิจจานุเบกษากับในหนังสือพิมพ์รายวันไม่ตรงกัน การนับวันโฆษณาตามมาตรา 91 ต้องนับแต่วันโฆษณาในฉบับหลัง และคำว่า "วันโฆษณา"ตามมาตรา 91 นั้น หมายถึงวันที่มีการเผยแพร่หนังสือออกไปยังสาธารณชน แม้คดีนี้จะมีการโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดในหนังสือพิมพ์รายวันดาวสยาม ฉบับลงวันที่ 10 พฤศจิกายน 2532แต่ก็มีการโฆษณาในราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 106 ตอนที่ 210ลงวันที่ 28 พฤศจิกายน 2532 การนับวันโฆษณาจึงต้องนับจากวันโฆษณาในราชกิจจานุเบกษา แต่ราชกิจจานุเบกษาตอนนี้เพิ่งพิมพ์เสร็จและได้นำออกเผยแพร่เมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2532 วันที่ 27 ธันวาคม2532 จึงเป็นวันที่มีการเผยแพร่หนังสืออกไปยังสาธารณชน อันเป็นวันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดตามความหมายในมาตรา 91หาใช่วันที่ในราชกิจจานุเบกษาอันเป็นการลงล่วงหน้าไม่ เพราะวันดังกล่าวยังไม่มีการพิมพ์โฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดเมื่อผู้ร้องได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2533 จึงยังไม่เกินกำหนดเวลาสองเดือนนับแต่วันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 91

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา