คดีนี้ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยเข้าฉุดคร่าห์พาเจ้าทุกข์ไปข่มขืนกระทำชำเราในป่าแล้วยังกระชากสร้อยคอของเจ้าทุกข์ไปอีกด้วย จึงพิพากษาว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๒๔๓-๒๗๖-๒๙๙-๗๑ ให้จำคุก ๖ ปี

ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยมีผิดฐานฉุดคร่าห์ไปเพื่ออนาจารตาม ม.๒๗๖ กะทงหนึ่งแลฐานวิ่งราวทรัพย์ตาม ม.๒๙๗ กะทงหนึ่ง การกระทำของจำเลยต่างกรรมต่างวาระกัน จึงให้จำคุกจำเลยกะทงละ ๑ ปี รวม ๒ ปี

จำเลยฎีกาข้อเท็จจริง แลว่าศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยเรียงมาตราไม่ชอบ ควรลงโทษในบทที่หนัก

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อจำเลยกระทำต่างกรรมต่างวาระกัน ศาลลงโทษจำเลยเรียงกะทงนั้นชอบแล้ว แลฟังข้อเท็จจริงยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา