โจทก์ฟ้องว่าโจทก์ได้ปกครองที่ดินแปลงหนึ่งมาประมาณ ๕๐ ปี จำเลยนำเจ้าพนักงานรังวัดที่แปลงนี้เพื่อออกโฉนดเป็นที่ของศาลเจ้า โจทก์จึงฟ้องขอให้แสดงว่าที่ดินเป็นของโจทก์และขอห้ามไม่ให้จำเลยเกี่ยวข้อง จำเลยให้การว่าที่รายนี้โจทก์เป็นแต่เช่าทำจากเจ้าของเดิมซึ่งซื้อไว้เพื่อหาผลประโยชน์บำรุงศาลเจ้าและตัดฟ้องว่าจำเลยไม่ใช่ผู้จัดการปกครองศาลเจ้าและจำเลยทำตามหน้าที่ราชการ โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว เห็นด้วยตามคำให้การจำเลย จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าตามข้อเท็จจริงน่าเชื่อว่าโจทก์ครอบครองที่รายนี้มาอย่างเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ฐานะผู้เช่าข้อที่จำเลยตัดฟ้องทำตามหน้าที่ราชการและไม่ใช่ผู้จัดการศาลเจ้านั้นไม่ใช่ข้อสำคัญจึงพิพากษาให้ที่พิพาทเป็นของโจกท์ ห้ามไม่ให้จำเลยเกี่ยวข้อง

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าข้อเท็จจริงได้ความว่าที่พิพาทนี้เดิมเป็นที่ป่า โจทก์กับบิดามารดาได้เข้าหักร้าง+พงทำประโยชน์มาประมาณ ๓๐-๔๐ ปี การกระทำของจำเลยจึงเป็นการละเมิดสิทธิโจทก์โดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย โจทก์มีสิทธิปลดเปลื้องการรบกวนนั้นได้ตามประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๑๓๗๔ ส่วนข้อตัดฟ้องของจำเลยเห็นว่าโจกท์มิได้ฟ้องจำเลยในฐานะผู้จัดการศาลเจ้าและตามที่จำเลยอ้างว่าทำตามคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดอันเป็นหน้าที่ราชการก็หามีบทกฎหมายใดให้ความคุ้มครองมิให้ถูกฟ้องไม่ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา