โจทก์ฟ้องว่าที่ดินโฉนดเลขที่ 14388 ตำบลตลาดใหญ่ฯ เป็นของโจทก์ได้ให้จำเลยที่ 2 เช่าปลูกเรือน จำเลยที่ 1 ได้มาอยู่อาศัยกับจำเลยที่ 2 ต่อมาจำเลยที่ 1 กลับอ้างว่าที่ดินดังกล่าวเป็นของจำเลยที่ 1 ขอให้ขับไล่

จำเลยทั้งสองให้การว่าที่พิพาทเดิมเป็นที่ดินมือเปล่า เป็นที่บ่อแร่เก่า มีน้ำทะเลขึ้นถึง ต่อมาได้ตื้นเขิน จำเลยทั้งสองจึงได้เข้าครอบครองร่วมกันมาโดยสงบเปิดเผยและเจตนาเป็นเจ้าของเป็นเวลา 20 ปีเศษแล้ว ไม่เคยเช่าจากโจทก์ โจทก์ไม่มีสิทธิขอออกโฉนดเพราะเป็นที่สาธารณะ ฟ้องโจทก์เคลือบคลุมเพราะไม่ระบุว่าที่ดินตั้งอยู่หมู่ที่เท่าใด

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า ฟ้องโจทก์ไม่เคลือบคลุม ที่พิพาทเป็นของโจทก์ไม่ใช่ที่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน พิพากษาให้จำเลยทั้งสองรื้อเรือนออกจากที่ดินของโจทก์ ห้ามจำเลยทั้งสองและบริวารเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยทั้งสองออกจากอสังหาริมทรัพย์และเรียกค่าเสียหายซึ่งอาจให้เช่าได้เดือนละ 200 บาท จำเลยทั้งสองให้การว่าที่พิพาทเป็นที่สาธารณะมิได้กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นโดยฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่าที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ มิใช่ที่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน จำเลยทั้งสองจะฎีกาในข้อเท็จจริงว่าที่พิพาทเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ที่แก้ไข ส่วนปัญหาเรื่องฟ้องโจทก์เคลือบคลุมหรือไม่นั้น เห็นว่าจำเลยทั้งสองฎีกาลอย ๆ ว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุม มิได้ยกเหตุขึ้นอ้างอิงว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยไม่ถูกต้องด้วยเหตุใด ไม่เป็นฎีกาที่ชัดแจ้งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 ที่แก้ไข ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

พิพากษายกฎีกาจำเลยทั้งสอง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา