ได้ความว่า ก.จำเลยกู้เงินโจทก์ไป ๒๒๐๐ บาท ป.สามี จ.และบิดาเด็กหญิงทั้ง ๔ คนจำเลยเปนผู้ค้ำประกัน และในสัญญาค้ำประกันหาได้มีกำหนดเวลาให้ชำระเงินกันไม่ ต่อมา ป.ตาย จ.จำเลยก็เตือนให้โจทก์ฟ้อง แต่โจทก์ยังไม่ฟ้อง ต่อมาจึงได้ฟ้องคดีนี้ขึ้นดังนี้ปัญหามีว่า จ.กับบุตร์ทั้ง ๔ คนซึ่งเปนผู้รับมฤดกผู้ค้ำประกันจะพ้นจากความรับผิดในจำนวนเงินรายนี้หรือไม่

ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ไม่พ้น เมื่อผู้กู้ไม่สามารุใช้ได้ และ ป.ตายแล้ว ผู้รับมฤดก ป.ต้องรับผิดใช้หนี้ตามสัญญาค้ำประกัน และข้อที่ จ.กับบุตร์บอกให้โจทก์ฟ้องเรียกเงินรายนี้จาก ก. แต่โจทก์ยังไม่ฟ้องนั้น ไม่เปนเหตุให้ จ.กับบุตร์จำเลยพ้นความรับผิดได้

ศาลฎีกาเห็นชอบด้วยในคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์แต่ตัดสินแก้ฉะเพาะในข้อที่บังคับ จ.และบุตร์ว่า ให้รับผิดแต่เท่าจำนวนทรัพย์ที่มีอยู่ระวางผัวเมียเท่านั้น ไม่ต้องรับผิดถึงทรัพย์ส่วนตัว นอกจากนี้ยืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา