คดีนี้ศาลชั้นต้นฟังการพิจารณาว่าจำเลยรับว่าได้รับฝากของที่ถูกผู้ร้ายลักไปไว้จากนางผิว หน้าที่นำสืบจึงตกอยู่แก่จำเลยที่จะแสดงความบริสุทธิ์ แต่จำเลยไม่สามารถสืบให้เห็นความจริงว่านางผิวได้ฝากทรัพย์แก่จำเลย จึงลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๓๒๑

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าในคดีเรื่องรับของโจร หน้าที่สืบตกแก่ฝ่ายโจทก์ว่าจำเลยได้รับของไว้โดยรู้หรือน่าจะรู้ว่าเป็นของร้ายได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย แต่คดีนี้โจทก์หาได้สืบให้เห็นเช่นนั้นไม่ หลักฐานพะยานโจทก์ไม่พอลงโทษจำเลย จึงพิพากษาแก้ศาลชั้นต้น ให้ยกข้อหาโจทก์

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นด้วยศาลอุทธรณ์ว่า ในคดีเรื่องรับของโจร หน้าที่สืบว่าจำเลยรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้ายตกอยู่แก่ฝ่ายโจทก์ คดีเรื่องนี้โจทก์สืบข้อเท็จจริงพอสันนิษฐานพ้นได้ว่า จำเลยได้รับของกลางไว้โดยรู้ว่าเป็นของได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย ตามรูปคดีพอฟังได้ว่าจำเลยรู้ว่าของกลางในคดีนี้เป็นของได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมายแล้วรับไว้ ยอมผิดฐานรับของโจร จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ ลงโทษจำเลยดุจศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา