อ.จำเลยแต่งฟ้องให้นาง อ.ฟ้อง ส.ต่อ ศาลโปริสภาในเรื่องทรัพย์ (ที่ได้เปนความกันในศาลครั้งหนึ่งแล้ว) โดย อ. รู้ความจริงว่า ส. เปนคนบังคับอังกฤษ แต่ อ.กลับแต่งฟ้องกล่าวว่า ส.เปนคนชาติใหหลำบังคับสยาม แลปิดความในเรื่องที่ได้เปนความกันที่ศาลต่างประเทศครั้งหนึ่งแล้วนั้นเสีย เพื่อลวงให้ศาลหลงสั่งในสิ่งที่ผิด ตัดสินว่าการที่จำเลยกระทำไปดังนี้ เปนความผิดต่อมรรยาททนายความ ต้องด้วยพระราชบัญญัติทนายความมาตรา ๙ ข้อ ๑

จำเลยเปนทนายความแต่นำเอาเรื่องที่หามูลมิได้มาแต่งฟ้องให้นาง อ.ฟ้อง พ.ผู้พิพากษาหาว่า พ.ผู้พิพากษาใช้อำนาจแลตำแหน่งน่าที่ในทางทุจริต ฎีกาตัดสินทับสัตย์ศาลล่างว่า จำเลยมีผิดต่อพระราชบัญญัติทนายความมาตรา ๙ ข้อ ๒

จำเลยเปนทนายความลงข่าวในหนังสือพิมพ์เสียดสีผู้พิพากษาเปนเชิงหาว่า ผู้พิพากษานั้น บังคับคดีไม่เป็นธรรมในคดีต่างๆ หลายเรื่อง ฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างว่า จำเลยมีความผิดต่อข้อบังคับว่าด้วยมรรยาททนายความ ข้อ ๑

เรื่องมรรยาททนายความเปนเรื่องการสอดส่องถึงความประพฤติของบุคคลในหมู่คณะ ผู้ใดรู้เรื่องความประพฤติผิดของทนายคนใดก็อาจนำเรื่องมาแสดงแก่กรรมการผู้มีน่าที่ดูแลสอดส่องได้ เพื่อปฏิบัติการตามน่าที่ ไม่จำกัดว่า จะต้องเปนผู้เสียหายหรือบุคคลชนิดใด

คดีโจทย์หาว่า จำเลยกระทำผิดมรรยาททนายความ จำเลยให้การตัดฟ้องว่า ฟ้องโจทย์ขาดอายุความ ฎีกาตัดสินว่า การที่จำเลยเอาอายุความในคดีอาญาคืออายุความ ๑ ปี (ตามมาตรา ๗๘ ข้อ ๔ ) มาเถียงในเรื่องมรรยาททนายความเช่นนี้นั้น ไม่มีหลัก-อันควรฟัง เพราะเรื่องมรรยาททนายความไม่ใช่คดีอาญา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา