โจทก์ฟ้อง จำเลยให้การรับสารภาพ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยได้กระทำโดยประมาท กล่าวคือจำเลยซึ่งอยู่ในภาวะมึนเมาเพราะเสพสุรา บังอาจขับขี่รถจักรยานยนต์ไปตามถนนด้วยความเร็วสูงมิได้คำนึงถึงความปลอดภัยของคนเดินถนน เป็นเหตุให้รถที่จำเลยขับชนนายวิลัย ขณะเดินอยู่บนไหล่ทางด้านซ้ายถึงแก่ความตาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2477 มาตรา 29, 66 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2503 มาตรา 7, 13 ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291 ซึ่งเป็นบทที่มีโทษหนักที่สุด จำคุก 4 ปี ลดฐานรับสารภาพให้กึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 2 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า ลดมาตราส่วนโทษให้จำเลย 1 ใน 3 ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 ให้จำคุกจำเลย 2 ปี 8 เดือน จำเลยรับสารภาพลดโทษให้ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 กึ่งหนึ่งคงจำคุก 1 ปี 4 เดือน นอกจากที่แก้ให้คงเป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกา โดยผู้พิพากษาศาลชั้นต้นรับรองให้ฎีกาได้

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาว่าการที่ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาของจำเลยนั้นเป็นการชอบหรือไม่ เพราะคดีนี้ต้องห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง การที่ผู้พิพากษาซึ่งลงชื่อในคำพิพากษาในศาลชั้นต้นลงลายมือชื่อรับรองให้ฎีกาได้โดยให้เหตุผลว่า เนื่องจากจำเลยได้ยอมชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ผู้เสียหายโดยได้ชดใช้ไปแล้ว 5,000 บาท กรณีมีเหตุที่ศาลสูงสุดจะพึงใช้ดุลพินิจในทางที่เป็นคุณแก่จำเลยนั้น พิเคราะห์แล้วเห็นว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 221 ที่จะรับเป็นฎีกาได้นั้นจะต้องปรากฏว่าข้อความที่ตัดสินนั้นเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดและอนุญาตให้ฎีกา แต่คดีนี้ศาลชั้นต้นหาได้ยกเหตุว่าคดีมีปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดแต่ประการใดไม่ ที่ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาจำเลยจึงไม่ชอบและศาลฎีกาไม่จำต้องวินิจฉัย

ให้ยกฎีกาจำเลยเสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา