โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินซึ่งตนเช่าจากวัดราชสิทธาราม และเรียกค่าเสียหาย

จำเลยให้การต่อสู้ว่า เช่าที่วัดราชสิทธารามไม่ได้อาศัยโจทก์ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับ อ้างว่าอุทธรณ์ข้อเท็จจริงไม่ได้ แต่ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นข้อกฎหมาย ให้รับอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้วพิพากษายืน ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาคัดค้านว่า ที่ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยได้สิทธิการเช่าที่ดินของวัดเพราะได้ทำสัญญาเช่ากับไวยาวัจกรของวัดราชสิทธารามซึ่งเป็นตัวแทนที่ไม่มีอำนาจและทำย้อนหลัง เป็นสัญญาที่เกิดขึ้นโดยไม่สุจริตเป็นโมฆะ ส่วนการเช่าที่ดินระหว่างโจทก์กับวัดยังสมบูรณ์มีผลบังคับอยู่ ขอให้พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ให้ขับไล่จำเลย ให้รื้อเรือนที่ขายฝากออกไปจากที่พิพาท

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์สั่งรับอุทธรณ์ของโจทก์เฉพาะแต่ในปัญหาข้อกฎหมาย ข้อเท็จจริงจึงเป็นอันยุติในศาลชั้นต้นแล้วศาลอุทธรณ์มิได้วินิจฉัยปัญหาข้อเท็จจริงไปด้วย เพียงแต่ถือข้อเท็จจริงตามที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัยมาในการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายเท่านั้น การที่โจทก์ฎีกาโต้แย้งข้อที่ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยได้สิทธิการเช่าที่ดินของวัดแล้ว และสัญญาเช่าของจำเลยสมบูรณ์ใช้ได้นั้น เป็นการฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งมิได้ว่ากล่าวกันขึ้นมาในชั้นศาลอุทธรณ์ โจทก์จะยกขึ้นมาว่ากล่าวในชั้นฎีกาอีกไม่ได้ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249

พิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา