คดีนี้โจทก์นำสืบได้ความว่า ในวันโจทก์หาโคของเจ้าทรัพย์เท+หนีไปในวันนั้นเอง พะยานโจทก์พบจำเลยพาโคนี้ไป ต่อมาอีก ๑๐ วันเศษ ก.กำนันจับโคมาอำเภอ แต่โคจะตกอยู่ที่ ก. โดยอาการอย่างไร จับได้ที่ไหน ตั้งแต่เมื่อใดไม่ได้ความ เพราะโจทก์ไม่ได้อ้าง ก. มาเปนพยาน

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ม.๓๑๘

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการที่จะลงโทษจำเลยตาม ม. ๓๑๘ เมื่อไม่ปรากฎว่าจำเลยได้ฆ่าโคหรือจำหน่ายไปอย่างไรแล้วจำต้องให้ได้ความว่า โคตกอยู่แก่จำเลยเกิน ๓ วันโดยมิได้ไปมอบแก่เจ้าหน้าที่ตาม ม. ๑๓๒๓ ซึ่งเขตร์ ๓ วันนี้เปนหน้าที่โจทก์นำสืบ คดียังฟังไม่ได้ว่าโคอยู่แก่จำเลยเกิน ๓ วัน จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาว่า ป.พ.พ.ม. ๑๓๒๓ จะนำมาใช้รวมกับ ม.๓๑๘ นั้นยังไม่ชอบควรถือว่าเท่าที่โจทก์นำสืบเปนการเพียงพอว่าจำเลยได้กระทำความผิดแล้ว

ศาลฎีกาเห็นว่าเท่าที่ได้ความตามทางพิจารณาจะฟังว่าจำเลยมีเจตนาทุจริตยักยอกยังหาพอไม่ เพราะไม่ปรากฎว่าจำเลยครอบครองเอาไว้เปนประโยชน์คดียังไม่พอลงโทษจำเลย จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา