โจทก์ฟ้องว่า จำเลยออกเช็คมอบให้แก่นายโอภาส ผู้เสียหายผู้เสียหายได้นำเช็ค ฉบับนี้ไปเรียกเก็บเงินธนาคารตามเช็คได้ปฏิเสธการจ่ายเงิน ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3 ให้จำคุก 9 เดือนลดโทษให้หนึ่งในสาม คงจำคุก 6 เดือน

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เมื่อนายโอภาส รับเช็คจากจำเลยแล้วก็นำไปให้ห้างหุ้น ส่วนจำกัดนราโอภาส ซึ่งนายโอภาส เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการรับไว้ แล้วนำเช็คเข้าบัญชีของห้างดังกล่าวเห็นว่าเช็คพิพาทเป็นเช็คสั่งจ่ายเงินแก่ผู้ถือ เพราะฉะนั้นเมื่อห้างหุ้นส่วนจำกัดนราโอภาส ซึ่ง เป็นนิติบุคคลต่างหากจากนายโอภาส ผู้เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการก็เป็นผู้ทรง นายโอภาส มิใช่ผู้ทรงแม้จะได้ความว่า นายโอภาส สามารถเบิกรับเงินแทนห้างหุ้นส่วนจำกัดนราโอภาส ได้ก็ทำในฐานะผู้แทนของห้างดังกล่าวเท่านั้น เมื่อห้างหุ้นส่วนจำกัดนราโอภาส เป็นผู้ทรงเช็คพิพาทขณะที่ธนาคารตามเช็คพิพาทปฏิเสธการจ่ายเงินจึงเป็นผู้เสียหาย นายโอภาส มิใช่ผู้เสียหายจึงไม่มีอำนาจร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวนในฐานะส่วนตัวให้ดำเนินคดีแก่จำเลย พนักงานสอบสวนไม่มีอำนาจสอบสวน โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา