ได้ความว่าจำเลยปลูกห้องแถวในที่ดินของกรมรถไฟหลวงให้ราษฎรเช่า ในปี พ.ศ. ๒๔๖๗ จำเลยเก็บค่าเช่าได้จากผู้เช่า ๔๔ ราย เป็นเงิน ๖๕๕ บาท ๕๐ สตางค์ จำเลยไม่ยอมเสียภาษีโรงร้านให้แก่รัฐบาลเต็มตามจำนวนเงินค่าเช่าที่เก็บได้จากผู้เช่า โจทย์จึงฟ้องขอให้จำเลยเสียภาษี โดยอัตรา ๑๒ ชัก ๑ เป็นเงิน ๖๕๕ บาท ๕๐ สตางค์ กับค่าเผาอีก ๖ บาท ๕๗ สตางค์

จำเลยให้การต่อสู้ว่า ไม่ควรเก็บเต็มตามจำนวนที่โจทย์ฟ้อง เพราะจำเลยต้องเอาเงินค่าเช่าที่เก็บได้ไปเสียเป็นค่าเช่าที่ดินให้แก่กรมรถไฟหลวง เดือนละ ๒๑๙ บาท ๔๐ สตางค์ จำเลยควรเสีย ๔๓๖ บาท ๑๐ สตางค์

ศาลจังหวัดลพบุรีแลศาลอุทธรณ์ตัดสินต้องกันให้จำเลยใช้เงินตามโจทย์ขอ

จำเลยฎีกาเป็นข้อกฎหมายว่า จำเลยควรเสียเพียง ๔๓๖ บาท ๑๐ สตางค์ ตามรายได้ของจำเลยที่แท้จริง อ้างฎีกาที่ ๗๕๔/๒๔๖๗

ฎีกาตัดสินยืน โดยเห็นว่าตามความในประกาศว่าด้วยเก็บภาษีโรงร้าน จ.ศ. ๑๒๓๒ นั้น เป็นเรื่องเก็บภาษีเฉพาะโรงร้าน ซึ่งปลูกขึ้นบนพื้นดินให้คนเช่า ไม่ได้หมายความถึงเรื่องเก็บภาษีที่ดินด้วย และคำพิพากษาที่อ้างไม่ตรงกับคดีนี้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา