โจทย์บรรทุกของลงเรือจำเลย แต่ของนั้นเปนของมีค่า โจทย์ไม่ได้เสียค่าระวางตามอย่างของมีค่า ข้อสัญญาในใบบรรทุกมีว่า จำเลยไม่ต้องรับผิดชอบในห่อมีค่า เว้นแต่จะได้เสียค่าระวางอย่างนั้นด้วยแล้ว แลจำเลยจะพ้นจากความรับผิดชอบ เมื่อของได้ปลดจากกว้านของเรือแล้วแลเปนน่าที่ของโจทย์จะมารับของ ถ้าไม่รับ จำเลยมีอำนาจที่จะเก็บไว้โดยให้โจทย์เปนผู้รับผิดชอบเอง

ของนั้นได้มาถึงท่า โจทย์ไม่ได้ไปรับจำเลยเก็บของไว้ในโรงเก็บสินค้าของจำเลย ของหายโจทย์ฟ้องเรียกราคาของทั้งหมด ศาลอุทธรณ์ให้แต่เพียง ๘๐๐ เหรียญสเตรทส์ เพราะโจทย์ไม่ได้แสดงว่าของมีราคากว่านั้น

จำเลยฎีกา

ฎีกาตัดสินว่าจำเลยจะถือเอาประโยชน์จากข้อความในใบบรรทุกสินค้าไม่ได้ ใบบรรทุกสินค้าครอบงำเพียงทางทะเล เรื่องนี้ส่งของขึ้นแล้ว แลอาศรัยประเพณีท่าเรือเมื่อเจ้าของไม่มารับของต้องถือว่า เจ้าของยอมให้รับไว้แทนตน เว้นแต่ท่าเรือกรุงเทพฯจะมีประเพณีพิเศษผิดไปกว่านี้ ไม่มีพยานมาพิศูจน์ประเพณีนี้แลไม่มีพยานมาพิศูจน์ว่าโจทย์ยอมอยู่ในข้อบังคับโรงเก็บสินค้าของจำเลย เมื่อของหายไประหว่างที่อยู่ในความเก็บรักษาของจำเลย แลจำเลยแสดงไม่ได้ว่าของนั้นหายไปอย่างไร ซึ่งเปนข้อที่แสดงว่าจำเลยไม่ได้ใช้ความระวังอย่างวิญญูชนแล้วจำเลยก็ต้องรับผิดชอบ ศาลอุทธรณ์ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทย์ ๘๐๐ เหรียญสเตรทส์ โจทย์ไม่ได้คัดค้าน จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ฯ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา