โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขายเบียร์และสุราต่างประเทศให้แก่ผู้ซื้อโดยมิได้รับอนุญาต เมื่อถูกเจ้าพนักงานสรรพสามิตต์ตรวจจับกุม ยังอาจให้สินบน ๔๐ บาทแก่เจ้าพนักงาน ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๖ มาตรา ๘ กฎหมายอาญามาตรา ๑๒๕ ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามโจทก์ฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ในข้อให้ริบของกลางคือเบียร์ สุรา ถ้วยแก้ว เงินทอน ให้ผู้ซื้อ กับเงินสินบนที่ให้เจ้าพนักงาน ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการริบทรัพย์ คือเงินสินบนในคดีเป็นโทษอาญาอย่างหนึ่งตามกฎมายอาญามาตรา ๑๒ คดีนี้โจกท์มิได้ขอให้ริบเงินสินบน ทั้งมิได้อ้างมาตรา ๑๔๑ มาในท้ายฟ้อง จะพิพากษาเกินกว่าคำขอไม่ได้ สุราและเบียร์ที่ขายไปแล้วกับเงินทอนก็เป็นทรัพย์ของผู้ซื้อ ส่วนสุราและเบียร์นอกจากที่กล่าวแล้ว มิได้ฟ้องว่าจำเลยขายหรือนำออกแสดงขาย ถ้วยแก้วและขวดเปล่าไม่ได้ขอให้ริบ จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้นที่ไม่พิพากษาให้ริบ

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ไม่ได้ร้องขอให้ริบของกลางทั้งไม่ปรากฎว่าได้นำส่งต่อศาล ศาลอุทธรณ์จึงวินิจฉัยว่า ที่ศาลชั้นต้นไม่สั่งให้ริบชอบด้วยกฎหมาย แท้ที่จริงไม่ปรากฎในสำนวนว่าขณะนี้ของกลางยังมีตัวอยู่ที่ไหน ศาลทราบอะไรไม่ได้ โจทก์จะขอให้ศาลในสิ่งที่เลื่อนลอยไม่แน่นอนดังนี้ หาสำเร็จไม่ศาลล่างสั่งไม่ริบของกลางชอบด้วยรูปคดีแล้วจึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา