ได้ความว่าโจทก์เปนหัวหน้าสาสนากุฎีเจ้าเซ็นและเปนผู้ดูแลทรัพย์สมบัติของกุฎีเจ้าเซ็นโดยชอบจำเลยเปนผู้ถือสาสนาอิสลามลัทธิเจ้าเซ็น มีอำนาจอาศัยในที่ดินของกุฎีเจ้าเซ็นได้ แต่จำเลยประพฤติฝ่าฝืนลัทธินิยมและพิธี-ทำบุญหลายครั้งจนเปนที่รังเกียจและแตกร้าวในหมู่ผู้นับถือลัทธิเดียวกัน โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่จำเลย

ศาลโปริสภาและศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกาข้อกฎหมายว่า

( ๑ ) ศาลโปริสภาไม่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้

( ๒ ) โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย และ

( ๓ ) เหตุผลที่ศาลล่างยกขึ้นกล่าวนั้นยังไม่พอจะขับไล่จำเลยได้

ศาลฎีกาเห็นว่าตามข้อคัดค้านข้อ ๑ นั้น ฟังไม่ขึ้นเพราะจำเลยพึ่งมายกขึ้นกล่าวเปนครั้งแรกในชั้นฎีกานี้

ข้อ ๒ นั้นเนื่องจากปัญหาในข้อเท็จจริง ศาลฎีกาต้องถือตามศาลล่าง

ข้อ ๓ เหตุผลที่ศาลล่างยกขึ้นตัดสินขับไล่จำเลยนั้นชอบแล้ว จึงตัดสินยืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา