ได้ความว่าจำเลยได้ให้ถ้อยคำต่อเจ้าพนักงานอำเภอถึงเรื่อง ร.ต้องหาว่าลักทรัพย์ เจ้าพนักงานได้จดบันทึกถ้อยคำของจำเลยและให้จำเลยลงลายมือไว้ ภายหลังเจ้าพนักงานอำเภอเรียกจำเลยมาไต่สวนเรื่อง ร.อีก จำเลย-กลับให้การปฏิเสธว่าไม่ได้ให้ถ้อยคำต่อเจ้าพนักงานดังนั้น และไม่ได้ลงลายมือไว้ด้วยดังนี้ โจทก์จึงขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม๑๑๘

ศาลเดิมตัดสินว่า คดีนี้โจทก์หาว่าจำเลยกล่าวเท็จในข้อที่ได้ให้การไว้แล้วครั้งหนึ่ง และกลับปฏิเสธเสีย มิได้หาว่าแจ้งความเท็จในมูลกรณีเดิมการที่ ร.กัลพวกถูกปล่อยไป ก็หาได้พาดพิงไปถึงถ้อยคำของจำเลยอย่างไรไม่ คำจำเลยที่เจ้าพนักงานบันทึกไว้มีทางชวนให้เห็นว่า จำเลยอาจมีผิดทางอาญาขึ้น จำเลยจึงไม่รับ เพื่อให้เปนการปรักปรำตนเอง คดีไม่ต้องด้วย ม.๑๑๘ จึงให้ยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๑๑๘

ศาลฎีกาตัดสินยืนตาศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา