ที่ดินรายพิภาษเดิมเปนของ ซ. หลายปีมาแล้ว ซ. ได้จำนำที่นี้ไว้กับมารดาโจทย์ ๆ ได้ยื่นฟ้อง ซ. ต่อศาลต่างประเทศขอเรียกที่ดินที่จำนำหลุดเปนสิทธิ ศาลต่างประเทศตลอดจนศาลอุทธรณ์ แลศาลฎีกาได้พิพากษาให้มารดาโจทย์ชนะคดีเสร็จ ไปแล้ว ส่วนจำเลยในคดีนี้ได้ยื่นฟ้องเรียกณี่สินจากสามี ซ. ต่อศาลกงสุลฝรั่งเศส แลชนะคดีนั้นที่รายพิภาษจึงถูกยึดตามคำพิพากษาศาลกงสุลฝรั่งเศส แลได้ออกประกาศโฆษนาขาย แต่โจทย์ได้ยื่นคำร้องคัดค้านไว้ ที่รายนี้จึงเปนอันไม่ถูกขาย แล้วจำเลยก็ได้ปกครองที่นี้มา ครั้นต่อมาโจทย์ยื่นคำร้องขอรับโฉนด เจ้าพนักงานออกโฉนดให้แก่โจทย์ โจทย์จึงฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่รายนี้ ฝ่ายจำเลยไม่ยอมออก โดยอาศรัยคำพิพากษาศาลกงสุลฝรั่งเศสที่พิพากษาให้จำเลยชนะคดี กับอ้างว่า จำเลยได้ปกครองที่นี้มานาน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทย์หาได้เปนคู่ความในคดีที่ฟ้องร้องกันที่ศาลกงสุลฝรั่งเศสนั้นไม่ แลเห็นว่า โจทย์ได้โฉนดมาโดยจำเลยได้ทราบในการที่เจ้าพนักงานเกษตร์ได้จัดการไต่สวน แลออกโฉนดให้แก่โจทย์ แลไม่มีข้อหาว่าได้มีการทุจริตฉ้อฉลอย่างใด โจทย์จึงเปนเจ้าของกรรมสิทธิ ในที่ดินรายพิภาษโดยชอบด้วยกฎหมายตามพระราชบัญญัติออกโฉนดที่ดินมาตรา ๓๕ - ๓๙ แลฎีกาที่ ๔๔๓/๖๓ ให้ขับไล่จำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา