โจทก์ฟ้องว่านายโกศลบุตรโจทก์ได้ทำสัญญาประกันชีวิตกับจำเลยโดยสัญญาว่าหากนายโกศลตาย ให้โจทก์เป็นผู้รับประโยชน์ 20,000 บาทต่อมานายโกศลตายด้วยโรคลม โจทก์ได้แจ้งให้จำเลยชำระเงินตามสัญญากรมธรรม์ จำเลยปฏิเสธ จึงขอให้บังคับจำเลยชำระเงิน 20,000 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า กรมธรรม์ได้สิ้นอายุลงแล้ว เพราะผู้เอาประกันชำระเบี้ยประกันเกินกำหนดตามสัญญา และใบเสร็จรับเงินที่จำเลยออกให้ในตอนหลังก็ยังไม่มีผลบังคับได้เพราะยังไม่ได้มีการต่อกรมธรรม์กัน จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามเอกสารกรมธรรม์ ข้อ 4 มีความว่า ถ้าผู้เอาประกันไม่ชำระเบี้ยประกันคราวใดเมื่อถึงกำหนด กรมธรรม์ฉบับนี้เป็นอันสิ้นอายุ ดังนั้น เมื่อนายโกศลส่งเบี้ยประกันงวดที่ 5 เมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม 2505 มิได้ชำระเมื่อถึงกำหนด คือ11 กุมภาพันธ์ 2505 กรมธรรม์ฉบับนี้จึงเป็นอันสิ้นอายุ สิ้นความผูกพัน และเมื่อนายโกศลมิได้ตายในระหว่างวันผ่อน 30 วัน นับแต่วันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2505 จำเลยก็ไม่มีหน้าที่ต้องจ่ายเงินประกันให้

ที่โจทก์อ้างว่า ได้ส่งเบี้ยประกัน (งวดที่ 5) ให้จำเลยจำเลยก็รับไว้ แม้จะมีเงื่อนไขในใบเสร็จว่า ใบเสร็จยังไม่สมบูรณ์มีผลบังคับจนกว่าจะได้ปฏิบัติตามระเบียบการต่ออายุกรมธรรม์ก็ไม่ผูกพันโจทก์นั้น กรณีใบเสร็จรับเงินเบี้ยประกันเป็นหลักฐานที่มีลายมือชื่อของฝ่ายจำเลยรับผิดว่าได้รับเบี้ยประกัน แต่ตามเอกสารนั้นมีเงื่อนไข จึงแสดงว่าใบเสร็จรับเงินยังไม่ผูกพันจำเลยว่ารับเงินเบี้ยประกันจนกว่าเงื่อนไขที่กำหนดไว้จะสำเร็จ ดังนั้นจะถือว่าการชำระสมบูรณ์ไม่ได้ และจึงถือว่าเป็นการต่ออายุกรมธรรม์ไม่ได้

เมื่อกรมธรรม์สิ้นอายุ สิ้นความผูกพัน โจทก์จึงไม่มีอำนาจแห่งมูลหนี้สัญญาประกันชีวิตที่จะเรียกให้จำเลยชำระเงินประกันได้ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา