ข้อเท็จจริงได้ความว่า นางโสภาพจน์ประพันธ์ ภริยาผู้ร้องป่วยเป็นโรคอัมพาต มือเท้าตายไม่สามารถลุกนั่งด้วยตนเองได้ ผู้ร้องขอให้ศาลมีคำสั่งแสดงว่านางโสภาพจน์ประพันธ์เป็นคนเสมือนไร้ความสามารพ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า นางโสภาพจน์ประพันธ์เป็นอัมพาตมือเท้าตายไม่สามารถนั่งได้ แต่ยังฟังไม่ได้ว่ามีสติเลอะเลือน ฟั่นเฟือน จนไม่สามารถจะรู้สึกผิดชอบได้ ยังหาเข้าบทบัญญัติแห่ง ประมวล กฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา ๓๔ ไม่ จึงมีคำสั่งให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า เพียงแต่การยพิการดังกล่าวนี้ยังไม่พอถือว่า ผู้ป่วยนั้นไม่สามารถจะจัดทำการงานของตนเองได้ และผู้ร้องไม่มีพะยานนำสืบว่า ผู้คัดค้านมีจิตต์ฟั่นเฟือนไม่สมประกอบไม่สามารถจะจัดทำการงานของตนเองได้ที่ ศาลล่างสั่งให้ยกคำร้อง ชอบแล้ว พิพากษายืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา