ได้ความว่ามีผู้ร้ายลักโฉนดของ ส.จ.ไปแล้วมีผู้ปลอมตัวเปน ส.จ.มากู้เงินที่จำเลย และให้โฉนดนั้นยึดไว้เปนประกัน ภายหลังจำเลยเอาโฉนดไปเปนประกันเงินกู้ของ ว.อีกชั้นหนึ่งโจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๓๒๑

ศาลเดิมเห็นว่าโจทก์สืบไม่สมว่าจำเลยได้รับโฉนดไว้โดยรู้สึกว่าเปนของร้าย ให้ยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่า จำเลยมีผิดรับของโจรตาม ม.๓๒๑ ให้จำคุก ๖ เดือน

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์สืบได้แต่เพียงว่าโฉนดนี้ได้หายไป มิได้นำสืบให้เห็นว่าจำเลยรับโฉนดไว้เปนประกันเงินกู้ทำนองนี้ ก็มีผลเพียงประกันการชำระหนี้เท่านั้น หาใช่ว่าจะได้รับประโยชน์ในเนื้อที่นั้นอย่างไรไม่ หาใช่ว่าจะได้รับประโยชน์ในเนื้อที่นั้นอย่างไรไม่ ย่อมเปนข้อแสดงให้เห็นว่าจำเลยรับไว้โดยสุจริต จึงตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ ยืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา