โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำหนังสือสัญญากู้เงินปลอมขึ้น ๒ ฉะบับ ว่าโจทก์ได้กู้เงินของจำเลยที่ ๑-๒ ไป แล้วจำเลยที่ ๑ ได้นำมาฟ้องเรียกเงินจากโจทก์ตามสัญญาปลอมนั้น จำเลยที่ ๒-๓-๔ ได้เบิกความเปนพะยานเท็จทำให้ศาลหลงเชื่อ จึงขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมาย

ศาลล่างทั้ง ๒ สั่งให้งดฟ้องคดีอาชญานี้ไว้รอคดีแพ่งให้ถึงที่สุดก่อน

โจทก์ฎีกาข้อกฎหมายว่า ที่ศาลล่างสั่งงดคดีไว้มิชอบ

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่ศาลล่างสั่งเช่นนั้นไม่ชอบด้วย พรบ วิธีพิจารณา ม.๔๑ และฎีกาที่ ๔๗๙/๗๓ และที่ศาลอุทธรณ์หยิบยกคำพะยานหลักฐานในคดีแพ่งที่จำเลยฟ้องเรียกเงินจากโจทก์ขึ้นวินิจฉัยว่าฟ้องโจทก์ในคดีนี้ไม่มูลนั้น ก็มิชอบด้วยวิธีพิจารณาอีกเพราะฟ้องโจทก์ฉะบับนี้มีข้อความเปนมูลคดีอันควรรับไว้พิจารณาตามกฎหมาย ทั้งโจทก์ก็ยืนยันว่ามีพะยานหลักฐานที่จะแสดงให้เห็นความผิดของจำเลยดังนี้ จึงให้ยกคำสั่งศาลล่าง และให้ศาลเดิมดำเนิรคดีต่อไปตามกระบวนวิธีพิจารณา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา