ได้ความว่าที่พิพาทอยู่ในเขตร์จับจองของบริษัทขุดคลองคูนาสยาม ซึ่งให้ ย.กับ ท.เปนผู้ตรอกไว้ตั้งแต่บริษัทขุดคลองคูนาสยามหมดสิทธิมาแต่ พ.ศ. ๒๔๕๘ จำเลยก็ได้ปกครองที่นี้ตลอดมาจนเวลาที่โจทก์ฟ้องนับได้ ๑๐ ปีเศษแล้ว เมื่อ พ.ศ.๒๔๖๔ โจทก์ซึ่งเปนผู้รับมฤดก ย.และ ท.ได้รับโฉนดที่พิพาทจากเกษตร์ ซึ่งออกตามแผนที่ของบริษัทขุดคลองคูนาสยามตามที่ ย.และ ท.ได้รับใบตรอกไว้ดังนี้ โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท

ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า โจทก์ไม่มีกรรมสิทธิในที่พิพาท ให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่ดินซึ่งอยู่ในเขตร์บริษัทขุดคลองคูนาสยามได้รับพระบรมราชานุญาตนั้น เมื่อบริษัทหมดสิทธิตามที่ได้รับพระบรมราชานุญาตแล้วเปนดังนี้ ( ๑ ) ถ้าไม่มีผู้ใดเข้าปกครองถือกรรมสิทธิ ที่เหล่านั้นต้องเปนที่ว่างเปล่าโดยไม่มีเจ้าของ ( ๒ ) ถ้ามีผู้เข้าปกครองถือกรรมสิทธิตลอดมา ผู้ปกครองมีกรรมสิทธิในที่นั้น ผู้ซื้อจากบริษัทขุดคลองคูนาสยามโดยได้รับใบตรอกถือไว้อย่างเดียว หามีกรรมสิทธิอย่างใดไม่ ฉะนั้นการที่โจทก์ได้รับโฉนดทับที่ดินซึ่งจำเลยมีกรรมสิทธิตามกฎหมายอยู่นั้น ไม่ใช่จำเลยยินยอมให้ผู้อื่นเข้ารับโฉนดในที่ของตน ผู้รับโฉนดหาได้กรรมสิทธิไม่ จึงตัดสินยืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา