จำเลยเปนนายอำเภอได้รับคำสั่งผู้ว่าราชการจังหวัดให้ไต่สวนเจ้าของที่ดินซึ่งอยู่ใกล้เคียงกับที่ว่าการอำเภอเพื่อสงวนไว้ใช้ราชการจำเลยเรียกโจทก์มาไต่สวน ต่อมาโจทก์มาขอถอนคำให้การของตนซึ่งลงลายมือไว้ หรือมิฉะนั้นขอคัดสำเนา จำเลยไม่ยอมให้คัด และให้ชี้แจงเหตุผลที่จะขอถอนคำให้การ โจทก์กลับแสดงกิริยาไม่พอใจและไม่ยอมชี้แจง ขณะนี้มีผู้มาแจ้งว่าโจทก์กล่าวคำหมิ่นประมาทจำเลยว่า จำเลยจะโกงเอาที่ดินประโยชน์ส่วนตัวจำเลยจึงสั่งขังโจทก์ไว้ไต่สวนที่สถานีตำรวจ ๑ ชั่วโมง แล้วก็ให้มีประกันไปดังนี้ โจทก์จึงขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๖๘,๒๗๐,๗๑

ศาลเดิมตัดสิน จำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๗๑ ให้ปรับ ๓๐ บาท

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยมีอำนาจขังโจทก์ไว้ไต่สวนได้ตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่มาตรา ๑๐๑ ให้ปล่อยตัวไป

ศาลฎีกาเห็นว่า การขอถอนคำให้การเปนธุระของโจทก์ จำเลยไม่มีอำนาจจะบังคับเมื่อโจทก์ไม่ยอมชี้แจงเหตุผล เรื่องก็ระงับไป จะถือว่าโจทก์ขัดคำสั่งไม่ได้ แต่ส่วนที่โจทก์กล่าวหมิ่นประมาทว่าจำเลยจะโกงเอาที่ดินนั้น แม้โจทก์จะกล่าวก่อนมาขอถอนคำให้การก็ดี ก็มีมูลเปนผิดทางอาญา จำเลยย่อมมีอำนาจเอาตัวโจทก์ไว้ไต่สวนได้ตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่ พ.ศ.๒๔๕๗ จึงให้ปล่อยตัวจำเลยไปตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา